Mar 2, 2005
عبور
من تن نمی دهم
اِلا به نی نی چشمانت
که گندم زاری ست در سكوت
با يك، نه، دو ستاره ی روشن
در گوشه ای نهان
گاهی كه چشم می گشايی و می بندی
من سر نمی گذارم ، نه
اِلا بر سينه ی تو
كه عريانی گندم زارست
رسيده و گندم گون
گاهی كه گريبان می گشايی و راه می بندی جهانی را
نه
من تن نمی دهم اِلا كه دهانت را
به بوسه ای از جای برکنم
مثل گُراز وحشی از بند رسته ای
كه می زند به گندم زار
می كوبد و پيش می رود و بر جای می نهد
ردِ خيشش را
تا فصل ديگری
شعر از : کامران بزرگ نیا
|
 |
|
